Het is maandag 29 november 2010. Jullie zijn misschien erg teleurgesteld dat Marjan na het verlaten van het WKZ geen berichtjes meer heeft verstuurd. Dit is echter geen onwil geweest maar meer van praktische aard. Het thuiskomen heeft nogal wat voeten in de aarde gehad, Marjan haar motoriek heeft zoveel ingeleverd dat zij niet meer in staat is om normaal te lopen dus te trap op en af in huis was een verschrikking. Zich zelf omhoog moeten trekken en op de billen de trap weer af, wat een ongelooflijke wilskracht straalt zij uit en alleen maar omdat zij in haar eigen vertrouwde omgeving wou zitten en slapen. 2x per dag komen de verpleegsters langs om haar te helpen verschonen. Ma en pa zijn 24 uur per dag in touw om haar met liefde te verplegen en van Marjan krijgen zij alleen maar liefde terug alles is goed zij voelt geen pijn en is beter aanspreekbaar, wat een geluk en wat een ontzettend fijne tijd. Twee keer per week naar de polikliniek en ook hier krijgen wij alleen maar goede berichten, oké soms moest er even een zak trombo’s en of bloed aangehangen worden. Zij ondergaat dit met die altijd mooie glimlach op het gezicht. Het enige wat ons zorgen baart is de achteruitgang in het niet meer in staat zijn van gewoon kunnen lopen. Wij gaan hier voor in overleg met maatschappelijk werk van het ziekenhuis om ons zo snel mogelijk te helpen de zgn. WMO voorzieningen te verkrijgen. Wat Marjan als waanzinnig fijn heeft ervaren is dat zij al haar vrienden van de Kemphaan heeft gezien. Eerst een kleine afvaardiging in de straat en daarna een bezoekje aan de Kemphaan. Ook een heel emotioneel moment is zondag de 14 november Dagmar een van Marjan haar vriendinnetjes van de lagere school had het geweldig initiatief genomen om met een klein gezelschap vrienden van vroeger langs te komen en ondanks het zeer slechte weer heeft Marjan enorm genoten om deze oude klasgenoten weer te zien meiden bedankt. En dan nu op weg naar de laatste episode van mijn verhaal, lieve mensen sinds zondag 21 november zijn wij weer terug in het WKZ te Utrecht en moet ik jullie met een verscheurend hart meedelen dat Marjan aan haar laatste kunststukje bezig is zij gaat ons voorgoed verlaten. Sinds vrijdag is haar toestand dermate achteruit gegaan en dit heeft niets met de transplantatie te maken maar alles met die vervloekte ziekte MLD, dat Marjan zal verworden tot een kasplant. Echter deze prima ballerina met haar altijd opgewekte humeur en prachtige ogen zal haar glimlach aan ons schenken en heeft met Nicky, Ma en Pa besloten om dit leven te doen beëindigen. Echter ook nu blijft zij ons verrassen, want net als dat zij gekomen is op 10 januari 1988, door eerst haar weelderig schedeltje te tonen en weer terug te vallen in moeders schoot om zich daarna op het door haar gekozen tijdstip het levenslicht te aanschouwen, zal zij ook haar ogen op het door haar gekozen tijdstip sluiten. Liefs en bedankt voor jullie vriendschap in de afgelopen weken, maanden en jaren kusjes Marjan.
P.S. Die ouwe zal er wel weer een theater van willen maken en deze keer ben ik dat met hem eens, jullie zijn allen van harte welkom op mijn laatste uitvoering de kaartjes zijn gratis en laat de zaal uitverkocht zijn. Mijn speciale dank gaat uit naar alle medewerkers van het WKZ kinderziekenhuis, ik heb er daar een hoop vrienden bij gekregen. Tot gauw.
.
